Valencia is fantastisch. Vanuit onze uitvalsbasis, Ruzafa, de wijk van creatievos en artiesten, ontdekken Ann en ik de stad. Het is een veelzijdige stad: oud en modern tegelijk, een fusie van oosters en westerse culturen en zowel typisch Spaans/Catalaans als mondiaal.
Overdag trekken we de binnenstad in en gaan we op ontdekkingstocht in de oude wijken, Ciutat Vella, El Plà del Real en la Saïdia. We laten ons meedrijven op de niet aflatende mensenstroom naar het centrum en komen al snel bij het Estación del Norte. Het heeft een imposante gevel en een adembenemend interieur. Vlak naast het station is de ingang van de bekendste arena van de stad, nl. Plaza de Toros. Kwestie van direct bij aankomst ondergedompeld te worden in een typische Spaanse traditie- zij het een controversiële. Dan maar verder de stad in. Een kijkje gaan nemen bij de collega’s op het Plaza del Ayuntamiento. Het plein waar het stadsbestuur gehuisvest is, geeft een statige indruk. Dat komt waarschijnlijk doordat we het plein oplopen langsheen de fontein en al meteen getroffen worden door het mooie gebouw met de rijzige toren. “Toch net iets chiquer dan ons stadhuis” besluit Ann. Ik kan dat alleen maar beamen en troon haar mee naar binnen. “Amaai, met bewaking en al!”. Ik probeer mijn oren te spitsen en de uitleg voor een groep Duitse toeristen mee te pikken. De gids steekt van wal met een wistjedatje over het ‘Palacio de Correos’. Het glazen plafond bestaat uit 370 panelen waarop de 48 provincies van Spanje zijn uitgebeeld. Ola! -in de zin van ohoh!- het donkerbruin vermoeden dat dit niet het stadhuis is, komt bij me binnengewandeld. Toch even checken bij de beveiligingsagent. Van het moment dat die met een grijns op het gelaat wijst naar het gebouw aan de overkant van het plein is het tijd om ons uit de voeten te maken met de stempel van ‘domme toeristen’ op het voorhoofd.
We rekenen op de Spaanse zon om dit label snel van onze huid te branden en dat lukt behoorlijk eens we op het balkon van het stadhuis andere toeristen ten dienste zijn met het nemen van vakantiekiekjes. Van al dat creatief bezig zijn, krijgt een mens honger. Op het stadsplan heeft Diego El mercado Central met drie cirkels aangeduid. Het is the place to be voor elke foodlover. Op de route komen we langs een andere bezienswaardigheid, La Paloma Blanca, een eetstandje waar je volgens Isa de beste Valenciaanse paella kan kopen. Het is moeilijk de geest scherp te houden in het vooruitzicht van exquise zuiderse gerechten en specialiteiten. We zetten koers naar Plaza Ciudad De Brujas, waar de mercat zich bevindt. “Zou dit zoveel betekenen als het Bruggeplein?”. Ann heeft er geen oren naar en is al uit haar startblokken geschoten, voortgedreven door een hongerige maag en een keel die aanvoelt als de bedding van een verdroogde rivier.
In de namiddag kan je ons moe maar voldaan aantreffen op één van de vele terrasjes in La Ciutat Vella. We hebben er net een blitzbezoekje aan La Lonja de la Seda en la Iglesia de los Santos Juanes opzitten en genieten van een grande agua con gaz. Hmm, het zonovergoten zuiden met de heerlijke à l’aisesfeer. Duimpje op! We zitten beiden wat mailtjes en berichtjes te checken wanneer ‘la plaza cuidad de Brujas’ me te binnenschiet. Ik besluit om het even op te zoeken. Aangezien de plaats gelinkt wordt aan zijde en handel, kan het niet anders dat die plek verwijst naar de handelsrelaties tussen Brugge en Valencia, beiden wereldhavens in de 15de en 16de eeuw? Ik kom op een Spaanse blog terecht en weet met enige inspanning te ontcijferen wat de ware toedracht is van de naamgeving. Het is een eerbetoon aan de bekende Spaanse humanist, Juan Luis Vives. Hij verliet Spanje op jonge leeftijd om de Spaanse inquisitie een stap voor te zijn en vestigde zich in de Nederlanden. Hij was een invloedrijk geleerde en poneerde een aantal moderne stellingen over onderwijs, psychologie en pedagogie. Het feit dat hij in 1540 in Brugge stierf, is in de naam van het Valenciaanse plein vereeuwigd. Zowel in Valencia als in Brugge staat er een borstbeeld van de geleerde en zijn hogescholen naar hem genoemd. Kortom, Vives als bewijs van de Vlaanderen- Valenciaconnectie en dus een reden te meer waarom we ons hier helemaal thuis voelen.