Ik sta op met een knoert van een voet. Ik veer recht en grijp met beide handen naar mijn enkel. “Madre mía, qué dolor! Ik inspecteer de huid onder de pleister. Die ziet vuurrood en vertoont wat het best te vergelijken is met een grote brandblaar. Caramello zit aan het uiteinde van ons bed en maakt stoïcijns zijn toilet. Een fractie van een seconde overweeg ik zelfs dat die kleine snoodaard er voor iets tussen zit. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes en monster zijn reactie maar het pathetisch gedoe van die onbenullige tweevoeter -het is te zeggen…- kan hij missen als de pest. PEST?!?….neenee, keep calm and think vacation!
Toegegeven gisterenavond had ik al last van mijn rechterenkel. Net boven de rand van mijn gehaakte loafers had zich al een verdikking afgetekend. Wat begon met een banale muggenbeet is uitgeroeid tot een rampzalige aandoening. Isa en Diego zijn nergens te bespeuren. Ze zijn waarschijnlijk al naar het werk. Het is aan Ann om in een ultieme reddingspoging niet alleen mijn enkel maar ook onze tweede dag Valencia te vrijwaren. Ann zou Ann niet zijn mocht ze niet binnen de kortste keren met de perfecte Macgyver-oplossing op de proppen komen: ijs! Een half uurtje later sta ik met een half bevroren voet in de startblokken voor weer een dagje: Valencia!
“Valenciaaaaaa, Waar de sinaasappelen groeien in de bloeiend hitte zon. Valencia! Waar de rode rozen bloeien aan de rand van je balkon <songtekst Valencia-Eddy Wally>. Euhhh, heeft ijs een hallucinogene werking?
De dag brengt soelaas in de vorm van een bezoek aan de dichtbijzijnde farmacia voor een tube isobetadine en vervolgens van een ontbijtje in Ruzafa Market, een kleine overdekte markt waar 2 reuzencroissants en een latte Macchiato alle besognes wegspoelen.
Helemaal aangesterkt, kunnen we niet vlug genoeg de stad induiken. De kaart met de vele cirkels schreeuwt om actie. Via Plaza de Tores gaan we naar het punt waar we gisteren gebleven waren. Vandaag zijn we in de mood voor wat off road- spektakel. Dat vinden we in barrio del Carmen waar we niet alleen een caféetje met Belgisch bier ontdekken maar ook een grungy fietsenshop met de ronkende naam: La Bicileteria. De eigenaar, Adrian, is een onvervalste hipster met paardenstaart en baard. Hij is gespecialiseerd in fietsherstellingen maar je kan er ook je stalen ros laten customizen om nog maar te zwijgen van het gamma retrofietsen! Adrian verhuurt ook fietsen. Ideaal dus voor wat onbekommerd sightseeingplezier. Het zal voor ons voor een volgende keer zijn.
Nu is het met de benenwagen naar Jardín del Turia, een stukje groen Valencia dat is ontstaan in de drooggelegde bedding van de rivier de Turia. De rivier werd in de jaren 50 uit te stad verbannen nadat ze hevige overstromingen veroorzaakte. Met de oude bedding had de stad grootste economische plannen maar de stedelingen dachten daar kennelijk anders over en konden bekomen dat het gebied een recreatieve bestemming kreeg. Het resultaat is ronduit schitterend. Overal zie je sportende en kuierende Valencianen. Heerlijk! Nadeel van al dat (zien) bewegen is dat je er honger van krijgt. We zakken opnieuw af naar onze eigen wijk. Je kan nergens beter eten dan bij de homies!